"Η προδοσία"

Αν επιζήσω της μάχης θ’ αφήσω τα γένια Να μου καλύψουν το πρόσωπο, θα κρύψω Τα φοβερά σημάδια του κορμιού, θα φράξω Την έξοδο με αλυσίδες, θα σπάσω   Τη νύχτα της κρίσεως τους δίσκους του γραμμοφώνου Κι ανάβοντας μια μεγάλη φωτιά στη μέση της κάμαρας Θα υποδέχομαι τους φίλους μου τρυφερά σαν πρώτα. Έτσι μονάχα θα γίνει. Κι ύστερα θά ’ρθει. Είναι, ας πούμε, μια νέα γυναίκα   Είναι ντυμένη μ’ ένα πράσινο φόρεμα Έχει για στήθια δυο κούπες δυνατό κρασί  Ένα ρολόι στο στέρνο με σταυρωμένους δείχτες Όταν σημάνει μεσάνυχτα γλιστρά από τους δώδεκα εραστές της Έρχεται έρποντας μες στο σκοτάδι απαλά  Ψάχνει με σύνεση τ’ αχνάρια της επιστροφής Αφήνει το κοιμισμένο βρέφος στο κατώφλι Κι ύστερα σβήνει στη σκόνη του δρόμου Κρατώντας στο χέρι σφιχτά ένα σπαθί — ή ένα άνθος.

                     

       Μανώλης Αναγνωστάκης

Dali, "woman at window"

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ζωὴ πῶς μὲ παράδωσες μ᾿ ἕνα φιλὶ στοὺς δήμιους.
.............................................................
Οἱ δήμιοί σου, καλόγνωμοι, θάνατο δὲν προστάζουν.
Εἶνε κι᾿ αὐτοὶ ἀπ᾿ τοὺς τιμίους σου καὶ τοὺς εὐγενικούς!
Χαμόγελο τὰ χείλη τους καὶ γλυκὸ λόγο στάζουν
κ᾿ ἔχουν κι᾿ ἀγάπη καὶ σκοποὺς ὡραίους καὶ ἱπποτικούς.

Ὤ, ἐμένα τὸ αἷμα μου ἔλειψεν ἀπ᾿ τὴ φριχτὴ ἀγωνία,
στὸν ξέσαρκό μου τράχηλο νὰ σέρνεται ἡ θηλιὰ
καὶ νὰ μὴ σφίγγη. Ὤ, εὐγενικὴ τῶν δημίων μου μανία,
ἔχω μέσα στὰ στήθη μου σπασμένη τὴν καρδιά.

Ἔχω σπασμένη τὴν καρδιά. Μ᾿ ἔχει ἡ ζωὴ προδώσει
καὶ μοῦ ζητᾶνε νὰ γελάσω ἀθῶα καὶ τρυφερὰ
καὶ νἆναι μέσ᾿ στὰ μάτια μου χαρὰ καὶ λάμψη τόση,
ποὺ νὰ γενῆ στὰ εὐγενικά σας ὄνειρα φτερά.

Ἐγὼ πρέπει ἀπ᾿ τὴ λίγη μου σταγόνα νὰ σᾶς θρέψω
τοῦ αἵματος, ποὺ φαρμάκωσε κι᾿ αὐτὴ μέσ᾿ στὴν καρδιά.
Τὰ φάσματα τῶν πόθων μου λουλούδια νὰ σᾶς δρέψω
καὶ νὰ δεχτῶ σὰ μίαν αὐγὴ τὴν τελευταία βραδιά.

Κι᾿ ἂν ἡ σπασμένη μου καρδιὰ τρίξη στὸ σαρκασμό μου,
κι᾿ ἂν ἀντὶ δάκρι στάξουνε τὰ μάτια μου φωτιά,
θὰ μοῦ ραβδίστε τὸ χυδαῖο κι᾿ ἄπρεπο στοχασμό μου
εὐγενικὰ στυλώνοντας τὴν βλοσυρὴ ματιά.

Ὅμως ἡ βαριὰ μοίρα μου δὲν εἶνε ὁ θάνατός μου.
Μέσ᾿ στὴν καρδιά μου βόσκουνε πληγὲς ἀπὸ φωτιά.
Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, ἀνύποπτα, τίμιος θὰ γίνη ἐχθρός μου
στὸν ξέσαρκό μου τράχηλο νὰ σφίξη τὴ θηλιά!

Μαρία Πολυδούρη

Auguste Rodin, Danaid

*** Στην επόμενη ζωή -αν υπάρχει- να θυμηθώ να γεννηθώ άντρας...