Αξίζει να διαβαστεί!

Δεν ξέρω αν όντως το έγραψε ο Αϊνστάιν, ξέρω ότι γυρνώντας σπίτι, μετά από άλλη μια εξαντλητικότατη ημέρα, βρήκα ένα ωραιότατο κείμενο -ανάσα ζωής- να με περιμένει στα mail μου!

"Το 1915 ο Einstein εισήγαγε τη Θεωρία της Σχετικότητας, προσπαθώντας να εξηγήσει στην ανθρωπότητα με πολύπλοκες πράξεις και εξισώσεις πως... ο χρόνος είναι εντελώς υποκειμενική έννοια... Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως φαντάζουν πιο πολύπλοκες από κάθε φυσική θεωρία. Ολόκληρες βιβλιοθήκες, δε φτάνουν για να τις αποκρυπτογραφήσουν.
Καμία μαθηματική πράξη δεν είναι αρκετή ώστε να εξηγήσει γιατί εγκλωβίζεσαι σε σχέσεις που δεν σε καλύπτουν.
Για ποιο λόγο επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά τα ίδια λάθη με τεράστια επιτυχία, θεωρώντας πως έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου για να τα διορθώσεις; Χρησιμοποιείς σαν άλλοθι τα νιάτα για να πληγωθείς και να πονέσεις.
Χαρίζεις απλόχερα πολύτιμες στιγμές σου σε ανθρώπους, ενώ οι δικές τους δε σε συμπεριλαμβάνουν. Είσαι καθηλωμένος πίσω από ένα γραφείο, ενώ από μικρός ονειρευόσουν να γυρίσεις τον κόσμο.
Διατηρείς κατά συνθήκη φιλίες και σχέσεις για να μη θυσιαστείς στο βωμό της μοναξιάς. Αφήνεις για αύριο όσα μπορείς να κάνεις σήμερα. Και την ίδια στιγμή η ζωή περνάει. Περνάει από μπροστά σου και δε στέκεται λεπτό.
Σε χαιρετάει ειρωνικά φωνάζοντας «πόσο χρόνο νομίζεις ότι έχεις;» κι εσύ την παρατηρείς από το σημείο αναφοράς σου, χωρίς να κάνεις το παραμικρό για να την αλλάξεις. Ζητάς από εκείνη κι άλλες εμπειρίες και μόλις σου δοθούν ξεκινάς πάλι από το μηδέν. Επαληθεύοντας την ίδια εξίσωση. Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση εκτός από σένα.
Κι όταν αυτά δεν έρχονται, θυμώνεις με τη ζωή που σου φέρθηκε σκληρά. Τα λάθη που έχεις κάνει μέσα στον χωροχρόνο δεν αλλάζουν. Πόσες φορές κοιτώντας πίσω παραδέχτηκες πως αν γυρνούσες για λίγο πίσω τη ζωή, θα έπραττες διαφορετικά; Πως αν σου δινόταν μία ευκαιρία ακόμα, θα έλεγες εκείνο το «σ?αγαπώ»; Πως θα διεκδικούσες περισσότερο εκείνη τη θέση που έψαχνες καιρό; Πως δε θα άφηνες να φύγουν από κοντά σου άνθρωποι που σας έδεναν τόσα; Κανείς δε θα σου δώσει πίσω το χαμένο έδαφος. Οι ευκαιρίες που έδωσες, αλλά κι αυτές που έχασες, δεν επιστρέφουν. Το ερώτημα είναι, τι άφησαν πίσω τους.

Τι έμεινε σε σένα. Το παρελθόν πέρασε ανεπιστρεπτί κι έδωσε τη θέση του στη γνώση. Την κρατάς και πορεύεσαι. Την έχεις ως «ένα το κρατούμενο» στο μυαλό σου, και τη χρησιμοποιείς στο μέλλον. Για να πάψεις να λειτουργείς ως απλός παρατηρητής της ζωής σου. Τρέξε. Προλαβαίνεις. Δώσε τέλος σε μισοτελειωμένες καταστάσεις που σε κρατούσαν δέσμιο για χρόνια.

Βγες εκεί έξω και πραγματοποίησε όσα ονειρευόσουν και δεν τολμούσες να ξεστομίσεις. Μην περιμένεις να πέσουν οι κατάλληλες συνθήκες ως μάννα εξ ουρανού, φτιάξε τες. Κάνε εκείνο το ταξίδι που ήθελες, αλλά δεν προλάβαινες λόγω δουλειάς.

Γεφύρωσε τις σχέσεις σου με ανθρώπους που τελικά θέλεις στην καθημερινότητά σου. Δούλεψε για να ζήσεις. Μη ζεις για να δουλεύεις. Αντιμετώπισε τους φόβους σου για να νιώσεις ελεύθερος. Μη ζητάς τη ζωή, κυνήγησέ τη.

Κράτησε μέσα σου μόνο όσα σε πάνε μπροστά. Κάνε το χρόνο σύμμαχο, στη δική σου αιωνιότητα.

Γιατί αυτός είναι το νόμισμα της ζωής σου. Είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδέψεις. Στο χέρι σου είναι να μην αφήσεις άλλους ανθρώπους να το ξοδέψουν εκείνοι για σένα."

Ένας επιδέξιος κηπουρός της Ποίησης,

ο αγαπημένος ποιητής, Αργύρης Χιόνης (22 Απριλίου 1943 - 25 Δεκεμβρίου 2011).

Ένας άνθρωπος που του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του! Η ποίησή του, φτιαγμένη από πεντακάθαρο, αγνό, κατάλευκο χιόνι… 

Έγραφε "ποιήματα - όνειρα πάνω στα χώματα" (έτσι έλεγε).

“Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη” (1986)

Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.  
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους,
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε
τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους,
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ,
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...  
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται,
 ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει.
Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011) - IA'

 […] »Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, 

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, 

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους, 

τον εύκολο πλουτισμό, ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, 

πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια, 

είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, 

προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου.

 […] Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε  μόνο για να γίνουμε ποιητές, 

αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και, κατά συνέπεια, 

τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Γι’ αυτό, μιμούμενο το γνωστό σύνθημα 

"Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο’ μπορείς!" 

θα έλεγα 

"Γράψε κι εσύ ένα ποίημα’ μπορείς!". 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα. 

 Αργύρης Χιόνης, Μάιος 1999

 "Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο.

Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους."

"Κάθε λέξη είναι μια αχτίδα.
Κάθε ποίημα μια απόπειρα φωτός"  

Τέτοια ώρα και με τόση κούραση, μόνο "απόπειρες φωτός" μέσα στη νύχτα...

"Νυχτερινό"

Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μέσ᾿ τη νύχτα -τίποτ᾿ άλλο.

Μια φωνή γρικιέται μέσ᾿ το σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ᾿ άλλο.

Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του καραβιού που φεύγει -τίποτ᾿ άλλο.

Και μόνον εν παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου. -τίποτ᾿ άλλο...

Ναπολέων Λαπαθιώτης "τα ποιήματα της σκιάς" (1933)

H κόρη του κου Dave Engledow

Κάποιες φορές οι ορισμοί του τι είναι τέχνη και τι δεν είναι μπορεί να φαίνονται ανούσιοι. Αρκεί απλώς να κάτσεις και να απολαύσεις.

Από το http://www.aftodioikisi.gr/ (και αυτό από κάπου αλλού προφανώς).

Ο φωτογράφος Dave Engledow ξεκίνησε να τραβάει φωτογραφίες του εαυτού του και της κόρης του με στόχο «να αποτυπώσει τη ζαλισμένη και με στέρηση ύπνου άγνοια ενός νέου πατέρα», όπως ο ίδιος περιγράφει.

Από τότε η συλλογή αυτή εξελίχθηκε, ωστόσο σημείο αναφοράς σε όλες τις φωτογραφίες παραμένει η κούπα που γράφει «Ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου».