Ένας επιδέξιος κηπουρός της Ποίησης,

ο αγαπημένος ποιητής, Αργύρης Χιόνης (22 Απριλίου 1943 - 25 Δεκεμβρίου 2011).

Ένας άνθρωπος που του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του! Η ποίησή του, φτιαγμένη από πεντακάθαρο, αγνό, κατάλευκο χιόνι… 

Έγραφε "ποιήματα - όνειρα πάνω στα χώματα" (έτσι έλεγε).

“Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη” (1986)

Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις,
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.  
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους,
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε
τό πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους,
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ,
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ...  
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται,
 ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος.
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει.
Αργύρης Χιόνης (1943 - 2011) - IA'

 […] »Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, 

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, 

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους, 

τον εύκολο πλουτισμό, ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, 

πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια, 

είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, 

προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου.

 […] Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε  μόνο για να γίνουμε ποιητές, 

αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και, κατά συνέπεια, 

τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Γι’ αυτό, μιμούμενο το γνωστό σύνθημα 

"Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο’ μπορείς!" 

θα έλεγα 

"Γράψε κι εσύ ένα ποίημα’ μπορείς!". 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα. 

 Αργύρης Χιόνης, Μάιος 1999

 "Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο.

Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους."

"Κάθε λέξη είναι μια αχτίδα.
Κάθε ποίημα μια απόπειρα φωτός"  

Τέτοια ώρα και με τόση κούραση, μόνο "απόπειρες φωτός" μέσα στη νύχτα...