Το κρύο θέλει και τη Λογοτεχνία του..

Πολύ κρύο για τα δεδομένα του νότου! Η κακοκαιρία έφτασε και στο νησί μας και το έχει τυλίξει απ' άκρη σ' άκρη.

Διάβασμα ("Η αναλφάβητη που ήξερε να μετράει") και σκέψεις δίπλα στο τζάκι, ήχοι ανακατεμένοι από φωτιά που τριζοβολά και Θάλασσα που χτυπιέται ξεμαλλιασμένη, απειλητικά βαριά και πυκνά σύννεφα που απαγορεύουν, μαζί με την παρα-λίγο Πανσέληνο, την παρατήρηση της πρώτης βροχής διαττόντων (Τετραντίδες) της νέας χρονιάς, και διάλειμμα για επίσκεψη στο ΣτΤ,

επειδή πριν λίγο, άκουσα στο ραδιόφωνο, πως σαν σήμερα το 1951 πέθανε ο Γεώργιος Δροσίνης 

και θυμήθηκα το αγαπημένο ποίημα που αποστηθίζαμε στο Δημοτικό "Σπίθες στη στάχτη" και που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκη με τίτλο "Τι θέλω".

Ἀπὸ τὰ "Φωτερὰ Σκοτάδια"

Ὦ θαλασσοθεμέλιωτα καὶ ἡλιόσκεπα παλάτια,
Χτισμένα ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς θερινῆς βραδιᾶς,

"Δὲν θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλάνο ψήλωμα
σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο
ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο,
μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν᾿ ἀνεβαίνω.

Δὲν θέλω τοῦ γιαλοῦ τὸ λαμποφέγγισμα
ποὺ δείχνεται ἄσπρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη
θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου
κι ἂς εἶμαι ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι"

Τι υπέροχο και τούτο!

 Βαθιά, τὴ νύχτα

Βαθιά, τὴ νύχτα τὰ μεσάνυχτα,
μὲ τ᾿ ἀνοιχτὰ φτερὰ τοῦ ὀνείρου,
πετᾷ ἡ ψυχή μου, σκλάβα ἐλεύθερη,
στοὺς μυστικοὺς κόσμους τοῦ Ἀπείρου,
τὴ νύχτα βλέπει ὅλα τ᾿ ἀθώρητα,
ποὺ ἀπόκρυβεν ἡ πλάνα μέρα
τὴ νύχτα ἀκούει ὅλα τ᾿ ἀκούσματα
στὸν ἀτρικύμιστον ἀέρα.
Βλέπει τῶν κάστρων τὰ φαντάσματα
καὶ τὰ λευκὰ στοιχειὰ τῶν κάστρων
κι ἀκούει τῶν δέντρων τὸ μεγάλωμα
καὶ τὸ περπάτημα τῶν ἄστρων.

 

 αλλά και το "Να σε προσμένω", πόσο μου φέρνει στο νου το αγαπημένο "Ουλαλούμ"..!

Για σένα έχω κοντά μου αδειανό θρονί
και για τους δυο μας το ποτήρι γεμισμένο.
Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδινή
το ξέρω πως δε θά'ρθεις _κι όμως σε προσμένω.
Η πόρτα αν τρίξει απ' τον αέρα..ένα ξερό
κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο..βήμα ξένο
στο δρόμο αν προσπεράσει, λαχταρώ..
Το ξέρω πως δε θα ‘ρθεις _κι όμως σε προσμένω.
Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι ερημική,
δάκρυα σταλάζει το κερί μου αναμμένο..
Και νιώθω μια χαρά μαρτυρική:
Να ξέρω πως δε θα ‘ρθεις _ και να σε προσμένω.

Σαν σήμερα όμως το 1911 έφυγε και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Μερικά εξαιρετικά και επίκαιρα αποφθέγματά του:

"Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου."

....

"Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος."

Απόσπασμα από το ποίημα "Νύχτα βασάνου"

…

Μοναχὸς ἐγὼ ἀγρυπνάω,
νυχτερεύω μοναχός·
λεημοσύνη σᾶς ζητάω
νύχτα, δόλι' ἀγάπη, φῶς!

Ναί, μὰ τὸ ἱερὸ σκοτάδι,
ναί, μὰ τ' ἄστρο τῆς αὐγῆς,
οὔτε ὕπνος, γιὰ σημάδι,
στὴ γαλήνη αὐτῆς τῆς γῆς!

Γίνε, νύχτα, συντροφιά μου,
στὴ βαθειά, ἄπειρη σιγή·
ἔλα μὲς στὴν ἀγκαλιά μου,
δός μου ἀνάπαψη πικρή.