Στην αποψινή φεγγαρόλουστη νυχτιά, και στον αυριανό εορτάζοντα!

Νύχτα. Μονάχα τ’ άστρα. Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα - εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους...

(Τ. Λειβαδίτης)

"Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή
Και πίσω απ’ τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη
Ερωμένη
Αλλοτινών ήχων γόησσα

Μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί
Και η ραϊσμένη εμπιστοσύνη του
Και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του - εκεί."

(Οδ. Ελύτης)

Στο μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων... που ονειρεύεται...

(Οδ. Ελύτης)

Να ρίξει σε βάθος
λουρίδες φωτός, να γιομίσει διαβάσεις την άβυσσο...

(Ν. Βρεττάκος)

Αυτός που το πρόσωπό του δεν σκορπάει φως,
ποτέ του δεν θα γίνει άστρο...

(W. Blake)

"Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.

.και όλο το στερέωμα έχει μια αρχοντιά

σαν Καρυάτιδες με Δωρικές εσθήτες"  
(Νίκος Καββαδίας)

και για φινάλε τον εξαιρετικό Erik Satie, αφού αυτόν άκουγα όλο το απόγευμα

κι επειδή...

"στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη..."

(Τ. Λειβαδίτης)