…και είπε: «Θα φτάσω όπου δεν μπορώ».
Κι έβαλε μπρος για το μεγάλο ταξίδι του, με μια νότα αγέρι  να του χαϊδεύει τα αυτιά, μ’ ένα στίχο ρυθμό να του οδηγάει το βήμα, μ’  ένα βλέμμα φωτιά να του ανοίγει ορίζοντες, με  μια ζωγραφιά Αστροφεγγιάς  να τον σκεπάζει τις νύχτες.
Όλα  μια πνοή, μια φωλιά  μέσα του, έξω του, παντού...! 

Και στο διάβα του συνάντησε άλλους ανθρώπους, ψυχές που ψηλαφούσαν  το Σύμπαν  απαλά, τρυφερά, ταπεινά. Και οι ορίζοντες άνοιξαν μια αγκαλιά, να χωρέσουν ανάγκες, αισθήσεις, γνώσεις...  Συνοδοιπόροι πορεύονται τώρα, με την Ελευθερία και τον σεβασμό που χαρίζει η βαθιά Φιλία