ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΔΑΦΟΥΣ –Ι-

Με πεθαίνει του ουρανού το πορτοκαλόχρουν  

και το ανήσυχο μοβ το αχνό

και τα πουλιά που διαβαίνουν όπως
τα σκούρα δάκρυα της ελπίδας
που τα τινάζει αόρατο χέρι.
Με πεθαίνει του ουρανού η γαλήνη
κι η υποτιθέμενη στεριά αντίκρυ της θάλασσας
και κείνο το γυμνό δένδρο που προβάλλει
πάνω απ’ τις κορφές των καλαμιών
κι είναι το γυμνό σώμα μου.
Του ουρανού το χρώμα με πεθαίνει
με αβάσταχτους πόνους
κι είναι το κεφάλι μου που κοιτάει στον ουρανό
ένας περιστεριώνας μέσα στη θύελλα
μια γροθιά ασήμαντη είναι το κεφάλι μου
που απειλεί την ατμόσφαιρα
κι ο ουρανός συνέχεια με πεθαίνει
και τα καλάμια με ηδονίζουν
έτσι καθώς τα ανασαίνει ο άνεμος.

από τα ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Γεράσιμου Νεόφυτου – Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ, 1983