Πριν 17 χρόνια, «έφυγε» ο νομπελίστας Έλληνας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.
Λόγια από συνέντευξή του:
«Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα για αυτό που λέμε Ελληνικότητα και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα. Είτε στην κλίμακα τη μεγάλη, είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω, είτε σ' ένα Παρθενώνα, είτε σ' ένα λιθάρι.
Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση.» ... «Λαοί νέοι και μικροί σαν το δικό μας, γεμάτοι από χυμούς και δυνάμεις οστικές, εξαναγκάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ευθυγραμμιστούν με τους μεγάλους και ισχυρούς, που έχουν χάσει κάθε ικμάδα και συντηρούνται με προπαρασκευασμένους ορούς πολιτισμού»
και συνέχιζε αναλύοντάς μας τις δύο Ελλάδες που έβλεπε :
«Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζει και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σε έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας (διάβαζε: Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ, γι' αυτήν υπάρχω» (αυτό έγραφε το 1982).
«Πέστε, λοιπόν» θα κατέληγε σήμερα ο Ποιητής «στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο, τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη, αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνεια του» και θα φώναζε στους νέους: «Να ενοχλείτε, να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου»!
«Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα για αυτό που λέμε Ελληνικότητα και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα. Είτε στην κλίμακα τη μεγάλη, είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω, είτε σ' ένα Παρθενώνα, είτε σ' ένα λιθάρι.
Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση.» ... «Λαοί νέοι και μικροί σαν το δικό μας, γεμάτοι από χυμούς και δυνάμεις οστικές, εξαναγκάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ευθυγραμμιστούν με τους μεγάλους και ισχυρούς, που έχουν χάσει κάθε ικμάδα και συντηρούνται με προπαρασκευασμένους ορούς πολιτισμού»
και συνέχιζε αναλύοντάς μας τις δύο Ελλάδες που έβλεπε :
«Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζει και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σε έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας (διάβαζε: Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ, γι' αυτήν υπάρχω» (αυτό έγραφε το 1982).
«Πέστε, λοιπόν» θα κατέληγε σήμερα ο Ποιητής «στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο, τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη, αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνεια του» και θα φώναζε στους νέους: «Να ενοχλείτε, να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου