Το δράμα της Κύπρου, το οποίο δεν έχω συλλάβει σε όλες τις διαστάσεις του, μου θυμίζει τη δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Η Κύπρος είναι Ελληνική όταν δοξάζεται και Κυπριακή όταν δοκιμάζεται. Δεν είναι όμως αυτό το επαμφοτερίζον αξιακό σύστημα χαρακτηριστικό μόνο των Ελλήνων αλλά και όλων των λαών, όλων των ανθρώπων. Καταρράκωση της γης, αποχέτευση της θάλασσας, γενοκτονία της χλωρίδας και της πανίδας, καταπίεση των άλλων (όλων των άλλων), εξαπάτηση, εκμετάλλευση, πατριδοκαπηλία, φανατισμός, ψεύδος, αβελτηρία, βλακεία, κακοήθεια δεν χαρακτηρίζουν κάποιον συγκεκριμένα αλλά το ζώο "άνθρωπος", εμένα, εσένα, εμάς, εσάς. Και ταυτόχρονα ανέλιξη, δημιουργία, φαντασία, όραμα, αυτοθυσία και τέχνη. Και όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα, ή έτσι φαίνεται να είναι από την ασφαλή απόσταση 5-6 χιλιετηρίδων. Όταν το ζώο άνθρωπος έπαψε να μουγκρίζει (δίχως να πάψει να φονεύει) και άρχισε να κυττάζει πέρα από τον ορίζοντα και ακόμη μακρύτερα, στον καθρέπτη. Και ανακάλυψε εργαλεία πιο επιδέξια από τον χειροπέλεκυ και σκάλισε την μορφή του στην πέτρα. Και ανακάλυψε όπλα πιο φοβερά από το ρόπαλο και τα έστρεψε στον εαυτό του. Και αρρώστησε τη Γη.
Αλλά κάπου υπάρχει φως στον ορίζοντα. Όταν τελειώσει αυτό το πείραμα της φύσης και η ζωή θα οργιάσει και πάλι, δίνοντας τον άγιο αγώνα της επιβίωσης επί ίσοις όροις και εκλείψουν οι εκατόμβες και ανθίσουν ξανά τα είδη και τα όντα.
Μέχρι κάποιο από αυτά να ξανασκαλίσει την πέτρα...
Πόσο δίκιο έχεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟ είναι Σύμπαν της Τέχνης!