Πριν 20 χρόνια ορφανέψαμε…

..χάσαμε έναν αυθεντικό δημιουργό, που σήμερα θα ήταν 90 ετών. 

Μεγαλωμένη από τα μικράτα μου σε σπίτι πλημμυρισμένο από Χατζιδακικό κλίμα (ευγνωμονώ τους γονείς μου γι’ αυτό) έχω ντύσει - κι εξακολουθώ να ντύνω- πικρές και χαρούμενες στιγμές της ζωής μου με τη μουσική και τα τραγούδια του. (Ακόμα και το κινητό χτυπάει με Χαμόγελο της Τζοκόντας). 

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τον Μάνο Χατζιδάκι…

Αρκούμαι μόνο σ’ αυτά, απόψε.

"Αδιαφορώ… για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ. Πιστεύω… στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.", έλεγε…

"Ήσουν μια βρύση τ’ ουρανού"

"Κύριε.."

Ένα κείμενο για τον Μάνο Χατζιδάκι από τη Λίνα Νικολακοπούλου... 

Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ο δικός μου Ιορδάνης ποταμός. Σ' αυτόν τρέχω σαν διψασμένη, σκονισμένη και άπνοη κάθε φορά που οι φλέβες μου γίνονται ξύλινες από την ανομβρία αυτού του τόπου, να πέσω ξανά να βαφτιστώ τον λόγο τον ερχόμενο, να μετανιώσω για τα ύψη και τα βάθη που δεν αναζήτησα με πειθαρχία συνεχή, να ξανανιώσω. 
Σε αυτό το ζωντανό νερό της εκφρασμένης τέχνης του και της αισθητικής του. Με τα πνευστά και τα έγχορδα, έξοχη φωτοσκίαση και  αύρα ολόγυρα από τη φωνή του τραγουδιστή. Γιατί έρχεται από πολύ μακριά ετούτη η γνώση στραμμένη πάντοτε στο φως, συνειδητά σαν άσκηση. Με τα κρουστά να ελαφρώνουνε το πάτημα του σώματος, για να το κάνουν λυγερό και αέρινο, να σκαρφαλώνει πιο  ψηλά, να βλέπει κάτω, να αγαπάει.

Λύκοι πατήσαν το φεγγάρι
Και πήραν του Θεού τ' αρνί
Καντήλι και προσκυνητάρι
Και παρηγόρια μου στερνή
Κι εγώ στο ψήλωμα του Άη Γιάννη
Θα σπάσω τα καμπαναριά
Βαφτιστικέ του Μακρυγιάννη
Κορυδαλλέ του Μπαταριά

Πώς γίνεται ο λόγος μουσική στα σπλάγχνα και τελετή, στην οποία μας έκανε την τιμή και τη χάρη να παριστάμεθα κάθε φορά κατ' ιδίαν, θαυμαστό και άξιο το μυστήριό του  έργο.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι προσωπική μας υπόθεση, καθενός χωριστά. Όχι του κράτους, όχι των φεστιβάλ, όχι των εορτών και πανηγύρεων. Είναι υπόθεση που διεγείρει μέσα μας το αίτημα για πολιτισμό, αισθητική, ελευθερία, καθρέφτισμα της εγκλωβισμένης μας ψυχής και αντάμωμά της νοερό με τον τόπο από όπου ήρθε κι έτσι νωπή κατοίκησε στο σώμα μας. Δεν λείπει ετούτο στους πολλούς, γι' αυτό μιλώ για υπόθεση σαφώς προσωπική.

Να ανάβουμε ο καθένας το κερί του από τη φλόγα του έργου του κάθε νύχτα Μεγάλου Σαββάτου, Μεγάλου Ερωτικού, Μεγάλης Ερημίας, γιατί η μουσική του είναι μια Μεγάλη Βδομάδα Δημιουργίας και Παθών, και έχει μια Κυριακή που ξημερώνει, πάντα αναστάσιμη στο τέλος.

Απ' της μάνας μου τη μήτρα
Έχω μάθει ν' αγρυπνώ
Καίω θειάφι μέσ' τη χύτρα
Και διαβάζω τον καπνό
Όποιος ψηλά δεν πέταξε
δεν ξέρει τι 'ναι κάστρο
κι όποιος το φως δεν άγγιξε
ποτέ δεν γίνεται άστρο. 

Λ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Παίδες,
πριν 15 χρόνια με μια άλλη μουσική
σας είχα πει ότι θα ξαγρυπνώ έξω απ’ τα σπίτια σας
για να μαζεύω τα όνειρα σας.
Τώρα κουράστηκα...
Εσείς, είτε ονειρεύεστε είτε όχι,
μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα
δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας, ούτε στα όνειρά σας...
Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές από
το υλικό των ματιών σας
κι απ’την επιθυμία των σωμάτων σας.
Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα,
ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς
που δεν τους ένιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.
Γεια σας, παίδες, γεια σας...