Θυμάμαι ήταν Δευτέρα στις 18 Μαρτίου του 1996,
όταν έμαθα για τον θάνατο του Ποιητή. Πότε πέρασαν 19 χρόνια; Θυμάμαι ήταν
απόγευμα και προετοίμαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας για τους μαθητές μου. Με
αίσθημα απόλυτης πνευματικής ορφάνιας έψαχνα απεγνωσμένα για εισιτήριο να ανέβω
από την Κρήτη στην Αθήνα. Ήθελα να ήμουν εκεί. Ήθελα να ακουμπήσω στο μνήμα του
τα μαζεμένα με τόση Αγάπη κοχύλια από το Κρητικό Πέλαγος. Ήθελα να του πω, όλα
όσα ένιωθα κάθε φορά που βυθιζόμουν στα γραφούμενά του. Δεν τα κατάφερα να πάω.
Έμεινα όλη τη νυχτιά ξάγρυπνη, να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω τα υπογραμμισμένα
αγαπημένα βιβλία του, με κεριά και αρωματικά έλαια αναμμένα νιώθοντας ότι τον κατευοδώνω
με τον δικό μου τρόπο! Μέγας πνευματικός Έρωτας!
Ήμουν 12 ετών, όταν διάβασα για πρώτη φορά Ελύτη
και συγκεκριμένα το "Άξιον Εστί. Η δόνηση ήταν τόσο ισχυρή, που κόλλησα!
Όσο μεγάλωνα, διάβαζα και ξαναδιάβαζα όλο το ποιητικό του έργο, ένιωθα όλο και
περισσότερο να με χαράζει ανεξίτηλα, ενώ ανακάλυπτα διαρκώς και κάτι νέο
κρυμμένο μέσα στις μοναδικές λέξεις! Οι μεγάλες χαρές και λύπες μου ντύθηκαν με
τους στίχους του. Μεγάλωσα και ζυμώθηκα με αυτούς. Έφτασα στο σημείο να είμαι εξαρτημένη
από την Ποίησή του και να μην περνά μέρα χωρίς να διαβάσω έστω και κάποιο ποίημά
του.
Γνωρίζω, πως ο Ελύτης της καρδιάς μου δεν θα
πεθάνει ποτέ! Εξάλλου ο ίδιος ο Ποιητής είχε γράψει:
"ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου