"Είμαι αυτός που ξέρει πως άδικα παλεύει
σαν κι εκείνον που κοιτάζει μάταια
μέσα στον σιωπηλό, κρυστάλλινο καθρέφτη
κι ακολουθεί την αντανάκλαση ή το σώμα (το ίδιο κάνει)
του ομοίου του.
σαν κι εκείνον που κοιτάζει μάταια
μέσα στον σιωπηλό, κρυστάλλινο καθρέφτη
κι ακολουθεί την αντανάκλαση ή το σώμα (το ίδιο κάνει)
του ομοίου του.
Είμαι, σιωπηλοί μου φίλοι, αυτός που ξέρει
πως άλλη τιμωρία από τη λησμονιά δεν υπάρχει
ούτε κι άλλη συγγνώμη. Κάποιος θεός έδωσε
στο ανθρώπινο μίσος τούτη την παράξενη δικλείδα.
Είμαι κείνος που, μ' όλες τις φοβερές παραπλανήσεις του,
ποτέ δεν μπόρεσε ν' αποκρυπτογραφήσει τον απλό και μαζί πολλαπλό
αδιάβατο λαβύρινθο του χρόνου,
που ανήκει ταυτόχρονα σε έναν και σ' όλους.
Είμαι κάποιος που δεν είναι κανένας, εκείνος που στον πόλεμο
δεν έπιασε σπαθί. Είμαι αντίλαλος, λήθη, τίποτα."
Jorge Luis Borges
από τη συλλογή "Το σκοτεινό τριαντάφυλλο", τόμος:"Ποιήματα", μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Ελληνικά
Γράμματα, 2006
Και συνειρμικά, ανακαλώ τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου να τραγουδά το:
...Ούτε η
εκδίκηση ούτε η συγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά.
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά...
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά.
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά...
από το
"Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου