Παράξενη Πρωτομαγιά…

Κάθε χρόνο η Πρωτομαγιά με έβρισκε στη Θάλασσα. Ήταν κάτι σαν τάμα, αφού

 «...Όταν πιστεύω θάλασσα μονάχα και βυθό
και προσκυνάω για κόνισμα έναν παλιό αστρολάβο,
πες μου, στην άγια πίστη σου, πώς να προσευχηθώ;
σε ποιον να ξομολογηθώ και πού να μεταλάβω;»

Φέτος  όμως, η ζωή μου επιφύλασσε  μια παράξενη Πρωτομαγιά, μακριά από την υγρή αγκαλιά της μάνας Θάλασσας.  

Ματσάκια  μαργαρίτες μαζεμένες από την άκρη του δρόμου έξω από το νοσοκομείο, χάρισαν πολλά χαμόγελα σε όλους τους αρρώστους των δωματίων της καρδιολογικής κλινικής, εκεί που πολλές καρδιές  και ανάμεσά τους μια μεγααααάλη καρδιά  δίνουν, μέρες τώρα, μάχη να κρατηθούν  στη ζωή…

Αν και η γιορτή της μητέρας είναι μετά από κάμποσες μέρες, επιτρέψτε μου να αφιερώσω σήμερα αυτό το ποίημα της Κικής Δημουλά στην αγαπημένη μου μαμά, που οι χτύποι της καρδιάς της απόψε μέσα από το monitor μου θύμισαν ρυθμικό, κελαρυστό, ανοιξιάτικο τραγούδι… 

"ΕΦΟΔΙΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ"

Με κατακρίνεις
ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά
όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει
ποιος κίνδυνος από μακριά
φωνάζει τ΄ όνομά της.
Είμαι τρωτή, γι’ αυτό.
Όχι στη φτέρνα μόνο,
το ένιωσα
παρότι ήταν ακόμα στα σκαριά
στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.
Κι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια
νοθευμένα
δε γράσωσαν καλά την άμυνά μου
- τι τα θές, τεχνίτες ανειδίκευτοι
οι αστερισμοί μας.
Μάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη Θέτιδα
γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες κι οι δυο
εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια
και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα
απ’ τη θνητή επάλειψη του γιου της
του Αχιλλέα.
Όχι με αθανασία
με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.
Μου χίμηξε
τί αθανασία τί βεβαιότης είπε
εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυο.
Και μάθε ακόμα
πως το περίσσευμα απ΄ το παλιό σου λάθος
κανείς δεν το χαρίζει σε κανέναν.
Βαθιά
μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει
να επαλείψει αθάνατο
και το επόμενο προσφιλές του λάθος.
Το κυριότερο
- συνέχισε η μανά μου μιλώντας
με οίκτο χλευαστή –
παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρωτά σημεία
χωρίς της αγωνίας τα εφόδια
τι προκοπή θα κάνει η αντοχή σου
χωρίς εισόδημα πικρίας
πώς θ’ αναθρέψεις την απώλεια
πώς θ’ αντικρίσεις τους εχθρούς σου.
Οι ενοχές σου τι θ’ απογίνουν
όταν τους κόψεις τη διατροφή
θ’ αγιάσουνε ως φτωχές μετά από τόσα πλούτη;
Θ’ απαρνηθείς την ήττα;
Η ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Είδες ποτέ κανένα όνειρο
μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;
Αν δε τρωθείς
πού θα σε βρει η αγάπη.
Το βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.
Για ποιον νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό
το έρημο το αβέβαιο όνομά της;
Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη
στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.
Για να τραφεί απ’ την πληγή σου ξεκινάει
η πεινασμένη ύπαρξη της.
Αβέβαια ζήσε.
Τίμα την προέλευσή σου.
Κατάλαβέ το, ερχόμαστε από μια
παροδική βεβαιότητα του θανάτου.