Μαμά, maman, mam, mamá, anne, mamma, mom, MaMa, mum, մամա, mãe, äiti...

Η πρώτη μας λέξη! Η λέξη που θα θέλαμε να υπάρχει εσαεί στο λεξιλόγιό μας…

Αλλά είναι εξίσου υπέροχο να σε φωνάζουν "μαμά", όπως λέει ένας φίλος.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου… και στη μαμά όλων μας την Μητέρα Γαία.

Ω μάνα μου, εφταπάρθενη 
βαθιά αγκαλιά
που ως ουρανός ανοίγει!
Ανοίγει, ανοίγει —
μα από πού μπορεί η καρδιά να φύγει;

Πάντα θα ’ρτω να χαϊδευτώ
στα γόνατά σου από τ’ αχνό  της ευλογίας το χέρι·
να πω το λόγο τον παλιό:
"Μάνα, φωτιά με βύζαξες
κι είναι η καρδιά μου αστέρι;"

Άγγελος Σικελιανός, Λυρικός Βίος, τόμ. 1

 Πάμπλο Πικάσο, "Μητρότητα"

"Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.

Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου."

Ο. Ελύτης, "Εκ του πλησίον"

 

Γεώργιος Ιακωβίδης, " Μητρική Στοργή"

[Παιδί, παιδάκι]

«… Μια νύχτα η μητέρα μου αγρυπνούσε μ’ ένα κομμάτι φεγγαριού στα χέρια της.

Ήταν κόκκινο, πελώριο, μυτερό στην κόψη του καθώς πριόνι, κι έβγανε καπνούς.

Εκείνη, καθισμένη σ’ ένα βράχο, δε μιλούσε, μόνο κοιτούσε μακριά κατά το Λιγονέρι.

Μια φυσαρμόνικα έκλαιγε σ’ όλο το μάκρος της ακρογιαλιάς κι έβλεπες οι σκιές να

Μεγαλώνουν. Ύστερα πήρε να φυσάει. Άκουγα ένα ένα τα φύλλα να μιλάν μέσα

στον ύπνο μου. «Παιδί, παιδάκι.» Το νερό με ταλάντευε – κι όλη τη στεριά μαζί μου,

και τα τζάμια που αστράφτανε πέρα και τα λευκά μετέωρα δώματα.

Ήταν μια νύχτα πίσσα μαύρη. Αγριεμένα βελάζανε τα κύματα.

Μια γερόντισσα με ξέπλεκα λευκά μαλλιά και λαχούρι στους ώμους ασημένιο

τον κρατούσε απ’ το χέρι και πήγαινε, μέσα στην κοσμοχαλασιά.

Ήτανε όμορφη! Όμορφη!  Αγγέλισσα σωστή, που ευωδίαζε δεντρολίβανο.

Μέσα σε λίγες ώρες μου ‘πιε όλο το σκοτάδι ως την στερνή σταγόνα.

Χαράματα, όταν άνοιξα τα μάτια, κιόλας έστεκε ορθή, στραμμένη κατά την Ανατολή…»

(Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, Ίκαρος)

detail from" the three ages of woman", by Klimt

και αυτό, επειδή...γερνάω μαμά!