"Πεθαίνοντας Στην Αθήνα"

Τα λόγια της Μυρτιώτισσας μελοποιημένα από τον Σταμάτη Κραουνάκη για την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου "Πεθαίνοντας Στην Αθήνα" δημιουργούν ένα ωραιότατο τραγούδι .

Έρωτας τάχα

Έρωτας να `ναι ή συμφορά,
που κάποιου αγγέλου
τα φτερά που έχει φορέσει
κι έρχεται ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα
τρυφερά να με πλανέσει

Έρωτας να `ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω
μου το κλει γλυκά το στόμα
κι όταν μείνω μοναχή
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα

Μα ό,τι και να `ναι το ποθώ
και καλώς να `ρθει το κακό
που είναι από σένα
θα γίνει υπέρτατο αγαθό
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα

Marc Chagall

 Στο Ομώνυμο Soundtrack, που είναι από τα αγαπημένα μου, υπάρχει και αυτό το τραγούδι

Πετάω
Κοιτάω
Πιο μέσα ακουμπάω
ξανά
και βρίσκω εσένα
με μάτια από δάκρυα
στεγνά
Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά
Πετάω
ρωτάω
που πάει τόση αγάπη
μετά.
Πετάω
Το κρύβω
Μια φέτα αλείφω
με φως
Το κρύβω πως νιώθω
τον πόθο που είχα
μικρός
Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά
Περιφέρεται κι ενδιαφέρεται
ένας έρωτας με ρομφαία.
Φανερώνεται κι ενσαρκώνεται
σαν μια άνοιξη τελευταία.
Υπερθέαμα στο στερέωμα
ένας έρωτας μ’ άδεια χέρια.
Μες στ’ απόβροχο ανυπόγραφο
ένα γράμμα σου απ’ τ’ αστέρια.