Από τις ωραιότερες φωτογραφίες που έχω δει, ευχαριστώ τον φίλο που την έστειλε στο mail μου και μου έφερε, συνειρμικά, τους παρακάτω στίχους στο νου.
ζ΄
Στην άγνοια ξεκουράζεται ο ουρανός
Στην κουπαστή του ύπνου ο άνθρωπος
Τυχερός αιχμάλωτος μιας φλόγας που αθωώνεται
γράφοντας
τ' αρχικά της στο σκοτάδι
Απλωμένο σ' άλλον κόσμο των κλειστών βλεφάρων προνομιούχο
Απλωμένο σ' άλλον κόσμο των κλειστών βλεφάρων προνομιούχο
Πιο κοντά στην κλειδαριά
Μεγάλου μυστικού που ανύποπτο
σαλεύει προς τη λύτρωση
Εφαρμόζει ο πόθος τις εικόνες του, ζωή που υπάρχει σ' άλλη
Εφαρμόζει ο πόθος τις εικόνες του, ζωή που υπάρχει σ' άλλη
ζωή
Αίμα που τρέχει από τα μάτια μου, στις πράξεις των ηρώων του
Αίμα που τρέχει από τα μάτια μου, στις πράξεις των ηρώων του
(άστρο εχέμυθο)
Και τρέμει ο μόχθος των χεριών μου, υψώνεται ως τα χρώματα
Και τρέμει ο μόχθος των χεριών μου, υψώνεται ως τα χρώματα
του θυρεού της λήθης
Βλέπω το γέλιο που έγραψε τη μοίρα του
Βλέπω το χέρι που έδωσε το ρίγος του
Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού
Βλέπω το γέλιο που έγραψε τη μοίρα του
Βλέπω το χέρι που έδωσε το ρίγος του
Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού
καθάριου.
Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος
μου, έτοιμος είμαι
στο προσκάλεσμά σου
στο προσκάλεσμά σου
Είμαστε δυο, και παρακάτω η
ακροθαλασσιά πάλι με τις πιο
γνώριμες κραξιές των γλάρων
Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω, το
σκοτάδι με χρωστάει στο φως
Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη
Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη
Κρεμασμένος απ' τα κρόσσια μιας
αυγής που εξάγνισε τα νύχτια
παρελθόντα
Γεύομαι τους καινούριους ήχους, άθλους της δροσιάς που επίστεψαν
Γεύομαι τους καινούριους ήχους, άθλους της δροσιάς που επίστεψαν
στα δέντρα
Μια χλωρή παρουσία προχωράει στις
ρίζες της κι αποκτάει τη μέρα
Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της
Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της
Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή
Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της
Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της
Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή
ανεξάντλητη
Μέρα ξανθή, του ήλιου ανταμοιβή και του Έρωτα. Απόσπασμα από την ενότητα "Οι κλεψύδρες του αγνώστου" (στον Ανδρέα Εμπειρίκο) της ποιητικής συλλογής "Προσανατολισμοί" του Οδυσσέα Ελύτη.
Μαγεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτού του είδους οι αστροφωτογραφίες, που παντρεύουν το μεγάλο με το μικρό, τον Κόσμο με τον κόσμο, το σύμπαν με τον άνθρωπο, τα κατασκευάσματά του ή την εν γένει ζωή, είναι μία πραγματική καλή τέχνη κατά τη γνώμη μου, με μανιέρα και περιεχόμενο μύνημα. Σε αντίθεση με την κλασσική μακροαστροφωτογραφία. Μία ακόμη ένδειξη είναι η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής των φωτογράφων. Πρέπει να είσαι καλλιτέχνης για να θεωρηθεί το προϊόν σου τέχνη. Δεν βρίσκω τίποτε κακό στο να μην είσαι καλλιτέχνης. Εγώ δεν είμαι. Αλλά και δεν βρίσκω τίποτε καλό σε μία κοινωνία όπου δεν είναι αποδεκτοί οι καλλιτέχνες, είτε χειραγωγούνται, είτε δεν αναγνωρίζονται. Προτιμώ να ζω σε μία χαώδη δημοκρατία όπου εκφράζεται κανείς στον τοίχο και την πλατεία, παρά σε μία ουτοπία όπου η τέχνη είναι στρατευμένη ή εξοστρακισμένη.
Ιδού και τα σχόλια του ίδιου του φωτογράφου:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου.
Ίσως η πιο δύσκολη φωτογραφία του όλου project.
Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ανεβοκατέβαινα τις κερκίδες του θεάτρου πυροδοτώντας το φλας σε προκαθορισμένα σημεία που είχα επιλέξει.
Μέσα στα 12 λεπτά που διήρκησε η λήψη κατάφερα να αποτυπώσω την σιλουέτα μου 58 φορές, γεμίζοντας το άδειο θέατρο από αντίγραφα του εαυτού μου.
Επανέλαβα την φωτογραφία 3 φορές για σιγουριά, με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου...."