Όλοι βρίσκουν
υπερβολική την αγάπη που τρέφω για τους φάρους.
Κι όμως, εξακολουθεί
να παραμένει όνειρο ζωής η παιδική μου λαχτάρα, να ζήσω κάποτε σ’ αυτούς. Η προσωπική
μου συλλογή με το θέμα "φάροι", όλο και εμπλουτίζεται με ό,τι πιο απίθανο αντικείμενο
μπορείτε να φανταστείτε… Από βιβλία μέχρι… χαρτομάντιλα!
Ωστόσο, η
συγκίνησή μου στη θέα ενός φάρου παραμένει απερίγραπτη, ακόμα κι αν είναι… κολώνα
πάγου!!!
Οι δύο φάροι
κατασκευάστηκαν έναν αιώνα πριν και το πάγωμά τους το χειμώνα αποτελεί ένα από
τα ωραιότερα αξιοθέατα της περιοχής.
Οι φωτογράφοι
Thomas Zakowski και Tom Gill κατάφεραν να απαθανατίσουν στο φακό τους ένα
παραμυθένιο σκηνικό.
Δέστε και
μόνοι σας:
 |
Τα κύματα
της λίμνης σκάνε πάνω στους φάρους και οι χαμηλές θερμοκρασίες παγώνουν το νερό
δίνοντάς του διάφορα σχήματα και μοτίβα, μεταμορφώνοντας τους φάρους σε μοναδικά
γλυπτά από πάγο!
Ο μικρότερος
φάρος χτίστηκε το 1906 και έχει 10,5 μέτρα ύψος ενώ ο μεγαλύτερος το 1907 και
είναι 17,4 μέτρα.
Οι δύο φάροι
συνδέονται μεταξύ τους με μία πλατφόρμα, που όταν καλύπτεται από πάγο
δημιουργεί ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα!
Μα υπάρχει, τελικά, καλύτερος και περισσότερο
εμπνευσμένος καλλιτέχνης από την ίδια τη φύση;
Μου θυμίζει
αραβούργημα! Καθαρή πηγή έμπνευσης...
Απίστευτα
κρόσσια από πάγο!
Δεν έχω διαβάσει πολύ βιβλιογραφία επάνω στο θέμα της αισθητικής, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι πως μάθαμε (γνωσιακά αλλά ίσως και εξελικτικά) να μας φαίνεται ωραία η φύση (η φύση είναι απαραίτητη για την επιβίωση, άρα η εμπειρία της φύσης προσφέρει ανταμοιβή, δηλαδή ικανοποίηση, ίσως μέσω της αισθητικής) και αφού η τέχνη αντέγραψε τη φύση αρχικά (όπως και η φιλοσοφία πρώτα μίλησε για τη φύση και μετά για τον άνθρωπο) η αισθητική της τέχνης είναι αισθητική της φύσης. Κάποτε μέσω μεταμορφώσεων, παραλλαγών, αφαιρέσεων, κυβισμών, ποιντιλισμών και άλλων τεχνικών, αλλά πάντοτε αφορά τις φόρμες και τα κύματα (φως, χρώμα, ήχους) που βρήκαμε στη φύση. Τα σχήματα του πάγου και το τραγούδι του αηδονιού, αυτά γέννησαν την τέχνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ θα ήθελα μια ανάρτηση για το αηδόνι, για τα γνωστά παραμύθια, τις παραδόσεις, μα πάνω απ’ όλα για το κελάηδημά του! Αλλά είμαι η πλέον αναρμόδια, αφού δεν έχω δει ούτε ακούσει ποτέ ζωντανά αηδόνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω να το αγαπώ, χωρίς να το ξέρω. Με εμπνέει το μελωδικό του κελάηδημα που με έχει καθηλώσει(ντρέπομαι που το λέω) μόνο μέσα από το you tube και η ασίγαστη λαχτάρα του για ελευθερία.
Για αηδόνι θα γράψουμε, για καρακαηδόνες ουδέποτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε λοιπόν και λέμε:
Στις καρακαηδόνες λέμε ΟΧΙ.
ΟΧΙ στις καραμπίνες και στην καρατόμηση,
στους καραβανάδες λέμε ΟΧΙ,
ΟΧΙ και στην καραμπόλα!
Στον Καραγκιόζη και τα σχετικά λέμε ΝΑΙ,
ΟΧΙ λέμε στα καραγκιοζιλίκια…
Στα καράβια και τα συναφή ΝΑΙ,
στον Καραγάτση και στο καραγάτσι ΝΑΙ,
στην Καραϊβική, στην καραμέλα, στο καράτε και στην καράφλα λέμε ΝΑΙ!!!
Ταμάμ; :)
Καρασωστό! Ή καραταμάμ αν προτιμάτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς και στους αντιαισθητικούς νεολογισμούς λέμε όχι αλλά προκαλεί ο στίχος τον συνειρμό.
Και λέγοντας αυτά μας άφησε χρόνους ένα αηδόνι, το οποίο γέννησε μια οικογένεια Βραχνών και έπαθε καρκίνο στον λάρυγγα. Η ζωή αρέσκεται στις κωμικοτραγικές καταστάσεις κάποιες φορές.