Το Σύμπαν της Τέχνης: "ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ"

Μια κουβέντα που είχα σήμερα, μου θύμισε το παρακάτω κείμενο, το οποίο είχαμε ανεβάσει και στο πρωταρχικό Σύμπαν της Τέχνης. Είχε πρωτοδημοσιευθεί σε ένα παλιό τεύχος περιοδικού στο, οποίο ήμουν συνδρομήτρια.

Πραγματικά το βρίσκω Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!!!

Μέσα σ’ όλα να’ τανε κι ένα υπουργείο καρδιάς,
αρμόδιο για όλα τα ψυχικά μας στραπάτσα.
Και σ’ αυτό να υπαγόταν το υφυπουργείο μοναξιάς και εγκατάλειψης,
το υφυπουργείο μεταναστευμένων ονείρων,
το υφυπουργείο τρυφερότητας – υπεύθυνο για την αυτόματη αναπροσαρμογή
τρυφερότητας, ανάλογα με τον δείχτη αύξησης βίας -,
το υφυπουργείο μεταφορών ελπίδων και άλλα.

Να δεις τότε συνωστισμό και αδιαχώρητο στους διαδρόμους του.
Να δεις τότε εκεί απροσδόκητες νοικοκυρές, χορτασμένους διπλωμάτες,
ευτυχισμένες ως τα τώρα φαμίλιες και όλους όσους μοιάζανε
να έχουν εξ ορισμού εξασφαλισμένη ευτυχία και ήσυχο ύπνο,
πιστούς άλλοτε θαμώνες των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας, Άμυνας, Τεχνολογίας,
να δεις να καταδέχονται να συνωστίζονται όλοι νυχθημερόν,
μαζί με φανταράκια, πόρνες, ποιητές, κατάδικους σε ισόβια μοναξιά,
περιθωριακούς, νικημένους,
μ’ όλα τα «αποβράσματα» της νοικοκυρεμένης κοινωνικής σαχλαμάρας, για μια αίτηση βοήθειας.

Και να΄ναι υπουργός κάποιος που δεν ντρέπεται να κλαίει
και να ‘χει στους τοίχους του γραφείου του κρεμασμένες –αντί για πρωθυπουργούς,
ήρωες πολέμων και εβδομαδιαίες αγίων-
φωτογραφίες παλικαριών που αυτοκτόνησαν στις σκοπιές τους,
κοριτσιών που δεν τα νοστάλγησε κανείς,
μανάδες που χτυπούν με λύσσα τα παιδιά τους
για να επικρατήσουν στο βαλτωμένο τίποτα του γάμου τους,
παιδιών δεκαοχτώ καρατιών που τρέχουν με διακόσα φουλ δραπέτες της μοναξιάς
και του άλλου που σπάει το φαρμακείο
και κάνει θρύψαλα τη γυάλινη σκληράδα του πνιγηρού καθωσπρεπισμού.

Και να ’χει σύνθημα γραμμένο παντού «Εδώ και τώρα της καρδιάς ήρθε η ώρα».
Και να δίνεται πάντα προτεραιότητα στους σιωπηλούς και μόνους
και να θεσπιστεί σύνταξη ευτυχίας «λόγω συσσωρευμένου πνιγμένου κλάματος».

Στο δε Τμήμα Αυτοκτονιών να ακούγονται μερακλήδικα λαϊκά
και να πέφτουνε σωτήριες ζεϊμπεκιές, και να ‘ναι άσυλο απαραβίαστο για τους κατατρεγμένους,
ενώ η Γενική Γραμματεία Φαντασίας θα μεταδίδει συνεχώς –σε εθνικό δίκτυο-
δελτία διεξόδων για τους απελπισμένους.

Και να ‘ναι υπερ-υπουργείο(όχι κανένα παρακατιανό) ,
να ‘ναι υφιστάμενοί του βουλευτές και υπουργοί. ...
Είναι κάτι ευτυχίες στα αδυσώπητα όνειρά μας, για μας τους αμετανόητους δογματικούς της παραδοσιακής καρδιάς...

Λάζαρος Ανδρέου, από το περιοδικό «η λέξη», τεύχος 48, Οκτώβρης 1985, δρχ.150(!)

Και με αφορμή το παραπάνω λόγια, ας απολαύσουμε την… καρδιά της φύσης στο φυσικό και ζωικό περιβάλλον! Ακόμα και στη "θάλασσα" του διαστήματος πάλλεται καρδιά! Τυχαίο; Δε νομίζω!