Εν αρχή ην ο άνθρωπος.
Και ήταν εν αρχή καθώς όλα μόλις άρχιζαν γι αυτόν και τίποτε δεν υπήρχε πριν από αυτόν που να το γνωρίζει και τίποτε δεν υπήρχε πέρα από αυτόν που να το γνωρίζει.
Και όσα γνώριζε ήταν ο κόσμος του.
Και ο κόσμος ήταν το τίποτε. Και ο κόσμος ήταν οι ανάγκες του. Και ο κόσμος ήταν οι αισθήσεις του. Και ο κόσμος ήταν ο νους του.
Και οι ανάγκες του ανεξάντλητες. Και οι αισθήσεις του αχόρταγες. Και ο νους του ατίθασος.
Και έφτανε εκεί που το χέρι δεν έφτανε και το πόδι δεν πάταγε και τα μάτια δεν έβλεπαν και τ' αυτιά του δεν άκουγαν.
Και ο κόσμος μεγάλωσε. Και ο νους δεν τον χώραγε.
Και ήταν εν αρχή καθώς όλα μόλις άρχιζαν γι αυτόν και τίποτε δεν υπήρχε που να το γνώριζε.
Και όσα δεν γνώριζε ήταν ο κόσμος του.
Και όσα δεν έφτανε, αγκάλιαζε.
Και όπου δεν πάταγε, χόρευε.
Και όσα δεν έβλεπε, ζωγράφιζε.
Και όσα δεν άκουγε, τραγούδαγε.
Και το Σύμπαν της Τέχνης ήταν ο κόσμος του.
Και ήταν εν αρχή καθώς όλα μόλις άρχιζαν γι αυτόν και τίποτε δεν υπήρχε πριν από αυτόν που να το γνωρίζει και τίποτε δεν υπήρχε πέρα από αυτόν που να το γνωρίζει.
Και όσα γνώριζε ήταν ο κόσμος του.
Και ο κόσμος ήταν το τίποτε. Και ο κόσμος ήταν οι ανάγκες του. Και ο κόσμος ήταν οι αισθήσεις του. Και ο κόσμος ήταν ο νους του.
Και οι ανάγκες του ανεξάντλητες. Και οι αισθήσεις του αχόρταγες. Και ο νους του ατίθασος.
Και έφτανε εκεί που το χέρι δεν έφτανε και το πόδι δεν πάταγε και τα μάτια δεν έβλεπαν και τ' αυτιά του δεν άκουγαν.
Και ο κόσμος μεγάλωσε. Και ο νους δεν τον χώραγε.
Και ήταν εν αρχή καθώς όλα μόλις άρχιζαν γι αυτόν και τίποτε δεν υπήρχε που να το γνώριζε.
Και όσα δεν γνώριζε ήταν ο κόσμος του.
Και όσα δεν έφτανε, αγκάλιαζε.
Και όπου δεν πάταγε, χόρευε.
Και όσα δεν έβλεπε, ζωγράφιζε.
Και όσα δεν άκουγε, τραγούδαγε.
Και το Σύμπαν της Τέχνης ήταν ο κόσμος του.
Κωνσταντίνος Κοκκώλης
Χειμώνας κάποτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου