Συμπαντική Συγχρονικότητα

Φαντασία 

Nα 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί...

Προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη...
Και 'σένα του καπέλου σου βαμμένη φαντεζί...
Κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει...

 

Kαι να ν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά...
Γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων...
Κι’ αυτός ο άνεμος τρελά, τρελά να μας σκουντά...
Όλο προς τη γραμμή των οριζόντων...
 

Kι’ όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός...
Για ένα, με γυάλινα πανιά, πλοίο που πάει...
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός...
Όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών, στα χάη...
 

Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί...
Πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου, φως μου...
Καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλα η φαντεζί
Βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…

Γιάννης Σκαρίμπας