Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

"Ο θαλασσοπόρος"


Kι αφού ξύπνησαν παιδικές θύμησες, με το σχόλιο του Κωνσταντίνου στην προηγούμενη ανάρτηση, αναρτώ το ποίημα της Ρίτας Μπούμη - Παπά:




'Έχω ένα καράβι, τόσο, με πανιά, 

θάλασσες αφήνει, θάλασσες περνά.


Άφωνος στον κίνδυνο και θαλασσομάχος

ταξιδεύω σχίζοντας πέλαγα μονάχος.



Στου περιβολιού μας τη δεξαμενή,

τα νερά τους σμίγουν πέντε ωκεανοί!



Γύρω περιμένουν στις ακτές οι κάβοι

δίπλα τους ν΄ αράξει τ΄ άσπρο μου καράβι.



Στην Ινδία, στο Βόλγα, στο Μισσισσιππή

τρέχει το καράβι μου, πάει σαν αστραπή.



Το φεγγάρι μέσα απ΄ το πυκνό πλατάνι

στα ταξίδια του όλο συντροφιά μού κάνει.



Προς τα πολυτρίχια, λίγο παρακεί,

το τιμόνι αν στρίψω, να κι η Αφρική.



Πίσω απ΄ του κισσού μας τη χλωρή κουρτίνα

έγια μόλα βάζω πλώρη για την Κίνα.



Το Σουέζ, την Πόλη και τον Παναμά,

ώς να με φωνάξει για φαΐ η μαμά.



Καθισμένος πλάι σε μια γλάστρα δυόσμο

δέκα χρόνων πλοίαρχος, γνώρισα τον κόσμο!"

Έργο του  Ανδρέα Ζυμβραγού

Και συνειρμικά, ανέσυρα και αυτό!


2 σχόλια:

  1. Αυτό είναι καλό.
    Την Μπούμη την γνώρισα ως παιδί, εντός ενός κατεστημένου: Πλατεία Καρύτση: Παρνασσός, Ζωή. Κατήχηση και Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια. Η αδερφή της ήταν δασκάλα μου στο δημοτικό. Ο κόσμος τότε διψούσε για αλλαγή και όπως ξέρουμε πλέον "όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν". Το κατεστημένο έχει τη νέα της ποιήτρια πλέον, η οποία ενοχλείται από τους σκουρόχρωμους αλλόθρησκους ανθρώπους. Η οποία, αντί να γράφει γιαυτούς, γράφει για γεροντοέρωτες. Δικαίωμά της φυσικά, όπως και δικό μου να με ξενίζει. Προτιμώ τον Δροσίνη και τον Παπαντωνίου που εξέφραζαν με ανώτερο τρόπο ένα κατεστημένο του παρελθόντος και άρα ακίνδυνο. Όπως και ο Παλαμάς φυσικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εμένα αυτοί μου αρέσουν, με μια μικρή προτίμηση στον Παλαμά. Όσο για την εποχή που περιγράφεις, την έχω ζήσει, τη θυμάμαι -καθόλου ευχάριστα-, αλλά το συγκεκριμένο ποίημα μου έχει μείνει. Ακόμα το θυμάμαι απ’ έξω, αφού είχα δώσει μάχη για να το πάρω από έναν συμμαθητή μου και να πω αυτό και όχι το "Το Ελενάκι και το πετειναράκι" του Α. Κουρτίδη (σύγκρυο με πιάνει μόνο που το θυμάμαι…)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή