Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

"Η φυγή"





Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.


Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.


Κι' αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι' αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι' αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι' αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.


Γιώργος Σεφέρης, από τα Ποιήματα, εκδόσεις  Ίκαρος 1974


2 σχόλια:

  1. Ο φάρος/φυγή, άλλο διφορούμενο mauve (mauvais?). Φωτίζει για να τον αποφύγεις, να μην πας εκεί. Και αν πας εκεί, το εκεί το βλέπουν όλοι. Και φωτίζει τόσο που δίπλα του είσαι στο σκοτάδι. Επειδή σε τυφλώνει (καταστρέφει τη σκοτοψία θα λέγαμε στην αίθουσα της αιματοχυσίας) και επειδή όλοι εστιάζουν στο φως σαν τα κουνούπια (φωτοτροπισμός) και αγνοούν τη φιγούρα σου στη ρίζα του πύργου.
    Θα έλεγα πως πρόκειται για μισοφυγή, υπεκφυγή καλύτερα. Σαν εκείνη του τυχερού Λουκά που φεύγει στο λιόγερμα δίχως ποτέ να φτάσει στον ήλιο και βρίσκεται στο ίδιο σημείο στην επόμενη περιπέτεια. Φεύγοντας μένοντας, σαν τις βάσεις του θανάτου. Σαν φούγκα σε αέναο ρόντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε, όχι και mauvais το mauve! Δηλαδή τα poissons είναι poison? Pas du tout!!!
    Todos modos… δεν βλέπω τη διαμονή σε φάρο ούτε μισοφυγή ούτε υπεκφυγή, ούτε να έχει σχέση με τις βάσεις του θανάτου. Απομόνωση και απόδραση(fuga) από τα εγκόσμια νιώθω να είναι, υπεραπλούστευση των καθημερινών συνηθειών (που έχουμε αναγάγει σε βασικές ανάγκες) και ευκαιρία βαθιάς ενδοσκόπησης… Το αέναο ροντό στους φάρους μου είναι η αναλαμπή τους και οι μόνιμοι καλεσμένοι: άνεμος – θάλασσα, με τους ήχους τους πάνω στα βράχια.
    Αν ζήσεις - έστω και λίγο- σε φάρο, θα καταλάβεις, θα νιώσεις τι εννοώ. Είναι τα… μοναστήρια της Θάλασσας, με το δικό τους τελετουργικό, το ανέβασμα στο δικό τους καμπαναριό, το άναμμα στο δικό τους καντηλάκι, τη δική τους ιεροσύνη και ασκητική… Τι μου θύμισες τώρα! Κάτι παλιά μου γραφούμενα, που μυρίζουν Θάλασσα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή