Όταν η πόλη "ξυπνά"…

Χρειάστηκε να ξυπνήσω πολύ νωρίς το πρωί και έπιασα την πόλη μου σχεδόν στον ύπνο ακόμα. Έρημοι δρόμοι, ελάχιστοι άνθρωποι, μαγαζιά κλειστά, χρώματα θολά από τις λοξές, θαμπές ακόμα ακτίνες του ήλιου.

Το Φως δεν την είχε ακόμα ρουφήξει στον κρατήρα του μεσημεριού, ούτε την είχε σκεπάσει με τις μωβ αποχρώσεις του δειλινού. Ξυπνούσε, και τεντωνόταν νωχελικά μπροστά στα μάτια μου, ναζιάρικα, με το ροζ της αθωότητας και του ύπνου στα μάγουλα.

Μα αυτό που με παραξένεψε, ήταν η ζεστή μυρωδιά της!  Μια μυρωδιά σαν ανάσα, νοτισμένη από την αλμύρα της Θάλασσας και την πρωινή υγρασία της χλόης. Σαν μυρωδιά μητρικού κόρφου! Περπατούσα και ρούφαγα λαίμαργα με κάθε εισπνοή μου την ανάσα της. 

Συγκινήθηκα…

Οι στίχοι αυθόρμητα ήρθαν στα χείλη:

"…Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·…"

Ναι, την αγαπώ πολύ αυτήν εδώ την πόλη. Είμαι τυχερή, που μεγάλωσα και ύστερα από μικρόχρονο ξενιτεμό, επέστρεψα σ’ αυτήν. Είναι τυχερά και τα παιδιά μου που μεγάλωσαν μέσα της. Και όσο ζω εντός της, όσο συναντώ ανθρώπους (ντόπιους ή ξένους) που την αγαπούν το ίδιο, όσο εξακολουθώ να μοιράζομαι μαζί τους εικόνες, σκέψεις και εμπειρίες, που αυτός ο τόπος μου γεννά, τόσο νιώθω να δυναμώνει η κοινή μας πεποίθηση, πως μπορούμε να αντισταθούμε στις "λεηλασίες" που οι …μεγάλοι ετοιμάζουν.

Αυτοί, δεν ξέρουν…

Ενώ εμείς...

..έχουμε μάθει τα μυστικά που το μελτέμι μας σιγοψιθυρίζει και τα γόνατα των κυμάτων χρόνια τώρα μας  επαναλαμβάνουν, έχουμε εργαστεί με το χώμα και η σχέση μας με τη γη δεν είναι ούτε ευκαιριακή ούτε μονοσήμαντη, έχουμε υποταχτεί στη βροχή, έχουμε βιώσει το παρατεταμένο θέρος του τόπου μας, έχουμε αισθανθεί την κρυστάλλινη ανατριχίλα της πρώτης βουτιάς στη Θάλασσά μας,  έχουμε κάψει τις πατούσες στις ηλιοψημένες αμμουδιές μας,  έχουμε γευτεί τους καρπούς που ο τόπος τούτος απλόχερα μας προσφέρει, έχουμε περπατήσει φαράγγια και ξεροπόταμους, έχουμε σκαρφαλώσει βουνά ακολουθώντας μινωικά μονοπάτια, έχουμε ανάψει τα καντήλια στα μικροσκοπικά ασβεστωμένα εκκλησάκια μας που πλέουν μέσα στη λαμπεράδα της μέρας σαν κάτασπρη κουταλιά βανίλια μέσα στο καθαρό νερό ποτηριού, έχουμε ανεβάσει παλμούς στη θέα των μινωικών ευρημάτων στο Μουσείο μας, έχουμε δακρύσει κάτω από  τον έναστρο ουρανό όταν η χωμάτινη όρασή μας ακουμπάει τους αστερισμούς,  έχουμε λαχανιάσει ανεβαίνοντας τα σκαλάκια της παλιάς πόλης για να φτάσουμε στην Καζάρμα μας (που κι απ’ αυτήν μας εξόρισαν…), έχουμε ξαποστάσει στα μαγαζιά απολαμβάνοντας τη μοναδική θέα του λιμανιού μας, έχουμε μοιραστεί τη θαλπωρή που οι παρέες μας εκπέμπουν, έχουμε νιώσει τη συγκίνηση που το καλοκαιρινό λυκόφως προκαλεί σαν πυρετός στον αυχένα, έχουμε δει τις Διονυσάδες να κολυμπούν μες στη διαφάνεια, έχουμε ματώσει τους αστραγάλους και τα γόνατα στα βραχάκια ψάχνοντας για πεταλίδες, έχουμε απομονώσει τα γράμματα των ονείρων προσπαθώντας να φτιάξουμε ένα δικό μας αλφάβητο με μυριστικά φυτά, χόρτα κι αγριολούλουδα του τόπου μας, έχουμε εξυπηρετηθεί σε υπηρεσίες που έκλεισαν   (τώρα θέλουν να κλείσουν κι άλλες…), έχουμε δεχτεί από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες ιατρικές υπηρεσίες στο νοσοκομείο μας που θέλουν να το υποβαθμίσουν, έχουμε πονέσει, έχουμε θυμώσει, έχουμε ερωτευθεί, έχουμε γελάσει, έχουμε συγκινηθεί, έχουμε αγανακτήσει, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, με λίγα λόγια έχουμε ζήσει και ζυμωθεί, ζούμε και ζυμωνόμαστε καθημερινά σ΄ αυτήν εδώ την πόλη. 

Όλα  αυτά είναι η  ζωντανή Α-λήθεια μας και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να την κάνουν απλή ανάμνηση.

Στο  χέρι μας είναι...