Μεταμεσονύκτιες σκέψεις..

Εδώ και μήνες ψάχνω εντατικά να εντοπίσω μία συγκεκριμένη φωτογραφία, που να απεικονίζει την σπασμένη πέτρινη επιγραφή του Ύμνου στον Κρητογενή Δία, η οποία βρέθηκε στον Αρχαιολογικό χώρο του Ρουσσόλακου, εκεί που ανακαλύφθηκε καμένο και το υπέροχο χρυσελεφάντινο ειδώλιο "Κούρος του Παλαικάστρου". 

Η επιγραφή αυτή έχει την τύχη που έχουν και άφθονα άλλα ευρήματα. Βρίσκεται στα έρημα υπόγεια Μουσείου σκεπασμένη και κλεισμένη  σε κιβώτιο, στοιβαγμένη  και είναι αδύνατη η προσέγγιση, πόσο μάλλον η φωτογράφισή της.

Ο λόγος που την ψάχνω είναι η ανάδειξη του συγκεκριμένου Αρχαιολογικού χώρου, με δραματοποίηση του Ύμνου από μέλη του Θεάτρου της πόλης μου, με εργαστήρια (πηλού, υφαντικής, μαγειρικής, αστρονομίας κ.ά.) για παιδιά και μεγάλους και γενικά με δραστηριότητες που θα μας θυμίσουν πώς ζούσαν οι Μινωίτες, πώς ταξίδευαν με οδηγό τα αστέρια και όλα αυτά στο πλαίσιο των φετινών, πολιτιστικών, καλοκαιρινών εκδηλώσεων.

Η καθιερωμένη φωτογραφία που υποχρεωτικά αποτυπώνει το κάθε εύρημα μόλις μπει σε κάποιο Μουσείο, δεν είναι υψηλής ανάλυσης και δεν εξυπηρετεί τον σκοπό που τη θέλω. Μάλλον σήμερα βρήκα κάποια άκρη, ίδωμεν…

Ωστόσο, με αφορμή την αναζήτηση της συγκεκριμένης επιγραφής, θλίψη με σκέπασε στη συνειδητοποίηση πόσα ευρήματα υπάρχουν έρημα και ορφανά στα σκοτεινά υπόγεια των Μουσείων της χώρας μας. Τόσα γράμματα σκαλισμένα πριν από αιώνες -από ποια χέρια άραγε;- ανερμήνευτα σημάδια,  ψηφία αφημένα στη φθορά του χρόνου και των συνθηκών υγρασίας, "τραυματισμένα"… 

Πέτρες ακρωτηριασμένες, γεμάτες ουλές, σιωπηλές, ανίκανες να εκφράσουν το παράπονό τους, την οργή τους, τη μοναξιά τους.

Με ανακουφίζει να σκέφτομαι πως εκεί, στα σκοτεινά και κρύα υπόγεια των Μουσείων, οι πέτρινες επιγραφές σιγοψιθυρίζουν βαθιά μέσα τους, τα σκαλισμένα πάνω τους λόγια, τα επαναλαμβάνουν ρυθμικά και ένας αναστεναγμός τους ξεφεύγει πού και πού και λοξοδρομά προς τα άστρα…