Στη μεγαλόπρεπη Πανσέληνη Θεά...

Με αφορμή την ανάρτηση του Κωνσταντίνου, με πήραν θύμησες από παλιές αγαπημένες αναρτήσεις στο πρωτογενές ΣτΤ…

Εδώ κάποιες σχετικές με τη μεγαλόπρεπη, Πανσέληνη Θεά.

"Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…"

Γ. Σεφέρης από το ποίημα "Τελευταίος σταθμός"

 Μόραλης "Πανσέληνος"

 "...κοιμήθηκα στην ερημιά του φεγγαριού..." 

Οδυσσέας  Ελύτης 

"...Πάρωρα το φεγγάρι,
που αντίφωνο του λογισμού ανεβαίνει
σαν το χαμένο ελάφι,
πήρε να ρωτά τ’ αμίλητα, να ψάχνει.
Λένε πως είν’ του φεγγαριού
ν’ ανασηκώνει τις μεγάλες πέτρες
κι όχι των τεκμηρίων τα κρυφά,
μα των εγχειρημάτων να ανακαλεί
τη μύχια ρίζα."

Έκτωρ Κακναβάτος, "Ποιήματα 1943-1987", εκδόσεις Άγρα

"Σελήνη"

Ἀπὸ ἕνα θαῦμα
Ἀπὸ ἕνα πρόσωπο πρωίας
Παίρνεται ὁ θυμός μου
Σελήνη ἀθρόα παρουσία
Ἑλένη ἡ καμπύλη τοῦ κόσμου
M᾿ ἐβένινη σημασία
Ἡ πύλη ἀνοίγει στὸν ξένο
Στ᾿ ἀγέρι
T᾿ ἀλέτρι ὀργώνει τὸν κάμπο
Ἐκεῖ ποὺ δὲ βλέπει ἡ καρδιὰ
Βελάζουν τ᾿ ἀστέρια στὴν κρύπτη

Γιώργος Σαραντάρης  

"Ὠδὴ εἰς τὴ σελήνη" (Ἀπόσπασμα), Σολωμός Διονύσιος

Γλυκύτατη φωνὴ βγάν᾿ ἡ κιθάρα,
Καὶ σὲ τούτη τὴν ἄφραστη ἁρμονία
Τῆς καρδιᾶς μου ἀποκρίνεται ἡ λαχτάρα·
Γλυκὲ φίλε, εἶσαι σύ, ποὺ μὲ τὴ θεία
Ἔκσταση τοῦ Ὀσσιάνου, εἰς τ᾿ ἀκρογιάλι,
Τῆς νυχτὸς ἐμψυχεῖς τὴν ἡσυχία.


Κάθισε γιὰ νὰ ποῦμε ὕμνον στὰ κάλλη   
Τῆς Σελήνης· αὐτὴν ἐσυνηθοῦσε
Ὁ τυφλὸς ποιητὴς συχνὰ νὰ ψάλλει.
Μοῦ φαίνεται τὸν βλέπω ποὺ ἀκουμβοῦσε
Σὲ μίαν ἐτιά, καὶ τὸ φεγγάρι ὡστόσο
Στὰ γένια τὰ ἱερὰ λαμποκοποῦσε.


Ἀπ᾿ τὸ Σκοπό, νὰ το προβαίνει· ὢ πόσο
Σὺ τὴ νύχτα τερπνὰ παρηγορίζεις!
Ὕμνον παθητικὸ θὲ νὰ σοῦ ὑψώσω·
Παθητικὸ σὰ ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις
Στρογγυλό, μεσουράνιο, καὶ τὸ φῶς σου
Σὲ ταφόπετρα ὁλόασπρη ἀποκοιμίζεις.

(Ο Σολωμός καλεί τον Σκοτσέζο ποιητή του 3ου αιώνα Όσσιαν στην παρέα του κάτω από το φως της Σελήνης. Ο Όσσιαν κατά πολλούς δεν έγραψε τα ποιήματα που απήγγειλε και υποστηρίζεται πως ήταν εμπνεύσεις του γνωστού ποιητή Τζέιμς Μακφέρσον. Ο Σολωμός όμως περισσότερο ενδιαφέρεται για την μελωδική απαγγελία των ύμνων προς το φεγγάρι, που αποκαλεί παρηγοριά της νύχτας. Επίσης, ο τυφλός Σκοτσέζος με τα μακριά κάτασπρα γένια του, απεικονίζεται σε πίνακα του ζωγράφου Girodet.)

"Tο Φεγγάρι της Γης και η Σελήνη των ποιητών"

Λυπηθείτε τα χέρια τα πολύ ωχρά!
Μοιάζει να βγαίνουν απ’ τα υπόγεια της σελήνης
Είναι καταπονημένα να κλώθουν το αδράχτι των πιδάκων

"Θερμοκήπια", ΜΩΡΙΣ ΜΑΙΤΕΡΛΙΝΚ, μετάφραση Μηνάς Δημάκης.

"Έν' ασημένιο κέρμα το φεγγάρι, που κάποτε τινάξαν στο διάστημα οι θεοί, κορώνα γράμματα την τύχη παίζοντας αυτού του κόσμου, έν' ασημένιο κέρμα που δεν έπεσε ποτέ, αλλ' έμεινε εκεί, μετέωρο, στο χάος. Γι' αυτό και δεν αποφασίστηκε ποτέ η τύχη αυτού του κόσμου, γι' αυτό και αδιάκοπα κοιτάμε μ' αγωνία το φεγγάρι, μην πάει και πέσει απ' του χαμού μας την πλευρά."

Αργύρης Χιόνης

"Lovers in Moonlight", Marc Chagall