Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά
της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
Ένας
μοναχικός οδοιπόρος και μία μοναδική γαλαξιακή θέα στο νυχτερινό ουρανό στο
Bryce Canyon National Park στη Utah των Ηνωμένων Πολιτειών (Jason Hatfield)
Να πω την αλήθεια, θέλω όλο και περισσότερο να διαβάζω και να αναρτώ μη αστρονομικά θέματα. Μετά από μερικές χιλιάδες στο ΣτΤ δεν είναι να απορεί κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχεις άδικο, αλλά χθες αργά το βράδυ "φορτωμένη" όπως έφυγα από το δήμο, ένιωθα μεγάλη παρηγοριά τη σκέπη του έναστρου ουρανού. Και καθώς περπατούσα στο δρόμο, αυτοί οι στίχοι του Σαχτούρη ήρθαν στο νου, γι’ αυτό και η ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έκανες. Είναι προσωπικό αίσθημα αυτό που περιέγραψα, ίσως και προσωρινό.
ΑπάντησηΔιαγραφή