Ένα ξεχωριστό σπίτι, το οποίο στεγάζει τις καθημερινές στιγμές απλών ανθρώπων αλλά το ίδιο προσαρμόζεται στην προσωπικότητα ή τις ανάγκες τους, αντί να συμβαίνει το αντίθετο (όπως επιβάλλουν τα Ελληνικά χθες όλα λευκά, σήμερα όλα σωμόν, αύριο όλα γαλανά μπαλκονάτα μπετόν- αρμέ αστικά πανωσηκώματα μετά πυλωτής και δήθεν ημιυπαιθρίων), είναι ένα έργο σημαντικότερο από οποιονδήποτε μαζικό κοινόχρηστο χώρο, τον λαμπρότερο ναό, το εντυπωσιακότερο μουσείο, το μεγαλοπρεπέστερο γήπεδο, το χυδαιότερο μέγαρο. Γιατί το μεν αναδεικνύει τις διαφορές του ανθρώπου από τον άνθρωπο, τα δε τις ισοπεδώνουν, αναδεικνύοντας τις διαφορές του ιερατείου, της νομενκλατούρας, των διακεκριμένων, των ευνοημένων από το πλήθος. Ένα ξεχωριστό σπίτι μπορεί να ανήκει σε έναν καλλιεργημένο αστό....
Υπέροχο! Όγκος λιτός, καθαρός και στιβαρός, έτσι που να μη σου αφήνει καμιά αμφιβολία. Αν θυμάμαι καλά η "Καθημερινή" είχε παλιά ένα αφιέρωμα σ’ αυτό το σπίτι. Μου έμεινε, εκτός από το σύνολο της ομορφιάς, η εικόνα των φυσικών βράχων μπροστά στο τζάκι, ενσωματωμένων και διατηρημένων σαν ανάμνηση στο εσωτερικό του σπιτιού! Νομίζω και τα έπιπλα είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο τον Wright. Φέρνει λίγο από γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί να πας, με καλή παρέα και βιβλία! Και μόνη δηλαδή καθόλου δεν θα με χάλαγε, επειδή μου θυμίζει τη μοναξιά των φάρων... Τους ήχους της γύρω φύσης να ακούς, τον μοναδικό ήχο του νερού και είσαι αυτάρκης! (άσε που τόσα χόρτα γύρω, όλο και κάποια θα τρώγονται!)