Το αριστούργημα αυτό του Mahler, το οποίο παρέμεινε για πάντα ημιτελές και αδημοσίευτο όσο ζούσε ο συνθέτης, δημιουργήθηκε ως πρώτο μέρος ενός πλήρες κουαρτέτου, όταν ο Μάλερ ήταν 15-16 ετών. Το έργο παρουσιάστηκε το 1876 με τον ίδιο τον Μάλερ στο πιάνο και κατόπιν χάθηκε για περισσότερο από 80 χρόνια για να το ανακαλύψει και εκδώσει η χήρα του, Alma Maria Schindler Mahler Gropius Werfel (ναι, υπήρξε σύζυγος διαδοχικά των Gustav Mahler, Walter Gropius και Franz Werfel, καθώς και ερωμένη ακόμη περισσοτέρων σημαντικών ανδρών, μεταξύ των οποίων και ο Gustav Klimt), το 1964, λίγο πριν το θάνατό της.
Διαβάζοντας την ιστορία του έργου, αντιλαμβάνεται κάποιος τις ανακρίβειες της ταινίας Shutter Island του Martin Scorcese. Το έργο ήταν χαμένο και οπωσδήποτε μη ηχογραφημένο, τόσο το 1945, όσο και το 1954, χρονικές στιγμές κατά τις οποίες ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου συγκεντρώσεως και αργότερα ο Γερμανός Ψυχίατρος ακούν το κουαρτέτο στο γραμμόφωνό τους.
Εξάλλου, το ναζιστικό καθεστώς είχε απαγορέψει να παίζονται τα έργα του Mahler και δεν θα ήταν δυνατό να τα προτιμά ένας αξιωματικός των SS.
Ωστόσο η χρήση του κουαρτέτου ως laitmotif των απωθήσεων του ήρωα επένδυσε εξαιρετικά την ταινία και δικαιώνει απολύτως, ποιητική αδεία, τον σκηνοθέτη.
Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα την ανακολουθία αυτή και αφιερώνω την ανάρτηση στην αμέτοχη Κατερίνα.
Ο μεγάλος Αυστριακός Συμφωνιστής υπήρξε και σημαντικός μαέστρος με ξεχωριστό στυλ.
Δεν υπήρξε ωστόσο όλη η ζωή του τόσο ρομαντική, καθώς σημαδεύτηκε από τραγικά γεγονότα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου