Le Grand Bleu, Luc Besson, 1988

Η ανάρτηση της Κατερίνας θα μπορούσε να καταταχθεί στην ενότητα "Φύση". Η "Τέχνη" μπορεί να εννοηθεί ως κατοπτρικό είδωλο της φύσης και αυτό δεν αφορά μόνο τον Νατουραλισμό ή τον Ρεαλισμό, αλλά ακόμη και τον Ιμπρεσιονισμό ή Εξπρεσιονισμό ή Σουρεαλισμό ή και οποιαδήποτε άλλη σχολή, καθώς όλες αναπαριστούν και πραγματεύονται φαινόμενα του φυσικού κόσμου. Το πάθος και το συναίσθημα του Ρομαντισμού για παράδειγμα είναι ψυχικά φαινόμενα και ως τέτοια ανήκουν στον ιδεατό χώρο της φύσης. Τα υλικά της τέχνης, ανόργανα και οργανικά, προέρχονται από τη φύση. Ο καλλιτέχνης προέρχεται από τη φύση. Τα μοντέλα προέρχονται από τη φύση. Και ως φύση συχνά εννοείται το τμήμα του υλικού κόσμου που υπόκειται άμεσα στην εμπειρία μας. Ως εκ τούτου, μεγάλα τμήματα του σύμπαντος προοδευτικά ενσωματώνονται στην έννοια του φυσικού κόσμου και τροφοδοτούν την τέχνη.
Η φύση είναι τόσο ελκυστική για τον άνθρωπο όσο η μητρική αγκαλιά, καθώς γιαυτό ακριβώς πρόκειται. Έτσι, πολλές φορές, η τέχνη δεν χρειάζεται να προσθέσει κάποια αφηρημένη ιδέα ή να σκηνοθετήσει τα φυσικά στοιχεία. Αρκεί να αναπαραστήσει ένα τμήμα του φυσικού κόσμου, μέσα από την οπτική και την μανιέρα του καλλιτέχνη, ώστε να προκύψει ένα ενδιαφέρον αισθητικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Σε αυτή την πραγματικότητα βασίζεται η ιδέα του Cinéma du look, όπου ο φυσικός κόσμος δεν λαμβάνει χαρακτήρα σκηνικού αλλά διεκδικεί τον ρόλο του πρωταγωνιστή, με τους ανθρώπους κομπάρσους να παρεισφρύουν στις σχισμές του μεγαλείου της φύσης.
Μια τέτοια ταινία είναι το Απέραντο Γαλάζιο.