Δεν έγραψα το όνομά του, επειδή δεν χρειάζεται.
Δεν έκανα αφιέρωμα, επειδή δεν χρειάζεται (άλλο ένα ακόμη από τα πολλά).
Δεν τον αγνόησα Κατερίνα, κανείς δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Και δεν θα αποφύγουμε να τον συναντήσουμε, πολλές φορές, αυτόν και όλους τους άλλους.
Προς το παρόν θα πω πως η μεγάλη τέχνη θυμίζει κατάδυση στο ασυνείδητο.
Και την επαφή με το ασυνείδητο μαθαίνεις να την αναγνωρίζεις εύκολα.
Είναι πολύ απλό.
Μοιάζει με κλωτσιά στο στομάχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου